Μια προσωπική εμπειρία για Νεράϊδες της Juniper από το χωριό της, Βελανίδια Βοιών Λακωνίας.
Juniper : Πατρίδα μουουουου!!!!
Το χωριό είναι σε ενεργειακό χώρο, δε χωράει αμφιβολία!
Έχω ζήσει κι εγώ, παράξενο περιστατικό εκεί, και δεν ήμουν μόνη. Επίσης, μου διηγήθηκε και η μητέρα μου κάτι που είχε συμβεί παλιότερα.
Θα σας το πω, γιατί κάποιος μπορεί να έχει κάποια εξήγηση για αυτό που συνέβη, μια κι εγώ δεν έχω.
Ήμουν γύρω στην τετάρτη δημοτικού, όταν πέθανε η αδελφή της γιαγιάς μου. Ήταν καλοκαίρι και ήμαστε στο χωριό, η μητέρα μου, η γιαγιά μου, η αδελφή μου κι εγώ. Τη νύχτα που η γιαγιά με τη μαμά θα ξενυχτούσαν τη νεκρή μαζί με τους άλλους συγγενείς, η αδελφή μου κι εγώ θα κοιμόμασταν μόνες μας στο σπίτι. Καλέσαμε λοιπόν και μια ξαδέλφη μας, μεγαλύτερη από μας, για να κοιμηθεί μαζί μας.
Θυμάμαι πως εκείνη τη νύχτα, ένα αεροπλάνο γύριζε διαρκώς από πάνω από το χωριό ψάχνοντας ένα καράβι που είχε χαθεί στο Μυρτώο πέλαγος.
Ήρθε λοιπόν η ξαδέλφη, και πέσαμε να κοιμηθούμε, τα δυο μεγάλα κορίτσια στο διπλό κρεβάτι κι εγώ σ’ ένα ράντζο, δίπλα τους. Ξαφνικά, κάποια στιγμή, ανάβουν τα φώτα. Πάνω από το διπλό κρεβάτι, υπήρχε κορδονάκι για το φως και σκέφτηκα ότι κάποια από τις μεγάλες το τράβηξε. Κάθε μια από τις δύο ρωτούσε την άλλη αν το τράβηξε. Θεωρήσαμε ότι κάποια κάνει φάρσα, σβήσαμε το φως και ξαναπέσαμε να κοιμηθούμε. Ξαφνικά ξανανάβει το φως. Οι μεγάλες ορκίζονταν ότι δεν είχαν τραβήξει το κορδονάκι, η δε ξαδέλφη έβαλε τα κλάματα και έλεγε να πάει να ειδοποιήσει τον αδελφό της το μεγάλο, να έρθει να κοιμηθεί μαζί μας. Σβήνουμε για μια ακόμη φορά το φως, αλλά πού να κοιμηθούμε που είχαμε ταραχτεί και κατατρομάξει! Ξαφνικά, ανάβουν τα φώτα σε όλο το σπίτι και στο κατώι!
Η ξαδέλφη είχε το που-που! (Παραφθαρμένο πω-πω) Σηκωθήκαμε, εμείς τα σβήναμε, αυτά άναβαν. Και ν’ ακούμε και τα ξεφωνητά και τα μοιρολόγια της γιαγιάς μου από την κάτω ρούγα που ακούγονταν καθαρά μες στην ησυχία. Γινόταν μες στο σπίτι χαμός. Εγώ και η ξαδέλφη κοντεύαμε να πάθουμε έμφραγμα! Η αδελφή μου ήταν πιο θαρραλέα.
Εκείνη πήγαινε και έσβηνε τα φώτα. Δεν θυμάμαι τι ώρα ήταν και πόση ώρα είχε περάσει μ’ εμάς να κυνηγάμε τα φώτα... Το πρωί, όταν το είπαμε στη μητέρα και στη γιαγιά, η γιαγιά είπε ότι μπορεί να ήρθε η ψυχούλα της νεκρής να μας αποχαιρετήσει. Εγώ πάλι, σκεφτόμουν μήπως ήταν και η ψυχούλα κάποιου από τους χαμένους ναυτικούς που ήθελε να δώσει κάπου ένα μήνυμα...
Ρώτησα τον άντρα μου που είναι ηλεκτρολόγος, πόσο πιθανό είναι να ανάβουν τα φώτα μόνα τους, πότε του ενός δωματίου, πότε όλου του σπιτιού. Μου είπε ότι αυτό δε γίνεται από πλευράς ηλεκτρολογίας. Εσείς, έχετε κάποια άλλη εξήγηση;
Κι' αυτό που μου είχε διηγηθεί η μητέρα μου. Ήταν πολύ παλαιά, πριν γεννηθώ, όταν ήταν ο πεθερός της βαριά άρρωστος. Ένα πρωί, μια γειτόνισσα που έμενε ακριβώς φάτσα στο δικό μας σπίτι, ρώτησε τη μάνα μου, αν είναι πια καλά ο παππούς, -ο πεθερός της- αφού κατάφερε και ήρθε την προηγούμενη νύχτα αργά, στο σπίτι της μάνας μου. Εκείνη απάντησε ότι δεν ήρθε ο παππούς στο σπίτι της, άλλωστε, ήταν πολύ άρρωστος δεν θα μπορούσε ούτε να σηκωθεί, ούτε να κάνει δρόμο. Η γειτόνισσα επέμενε ότι τον είδε να ανοίγει την πόρτα της αυλής και να πηγαίνει προς το σπίτι και ήταν αυτός, τον ήξερε πολύ καλά για να παραγνωρίσει. Εκείνος, με το μπαστούνι του, ίδιος όπως πάντα.
Εκείνη την ημέρα ο παππούς πέθανε.
Πηγή : http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.ph p?t=7512#ixzz7gjru0Odb
Πηγή : http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread. php?t=7512
https://laografiaimnhmhtoyxues.blogspot.com/2022/10/
- Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος (link). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.3443.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου